Her yokuşun bir inişi olmalı, ancak bazen hayatın gerçekleri ile örtüşmeyen durumlarla karşılaşır insanoğlu. Bu gibi teoride varlığı olup, pratikte mümkün olmayan durumlar için bir çözüm geliştirmiştir adem oğulları.
İslam kültüründe böyle durumlar için yapılan ibadetlere “tatavvu ibadetler” denir. Farz ve vacibin dışında Müslümanların Allah rızası için yapmış oldukları ibadetlerdir. Zekât dışında fakire yardım etme, farz orucun dışında oruç tutma, farz namazların dışında namaz kılma, umre yapma gibi nafile ibadetler… tatavvudur.
“Kim tatavvu yaparsa, bilsin ki Allah karşılığını verir ve yaptığı iyilikleri bilir.” (Kur’an-ı Kerim 2/158) Kelâmullahta tatavvu ibadetler için bunu yazar.
Padişah efendimiz, Bayburt vilayetinde yaptığı konuşmada; “Onların doları varsa, bizim de Allahımız var” hönkürmesi bile bir nev-i tatavvu ibadeti yapmayı işaret etmiştir.
Bizim CAHEPE’Lİ münafıklar şimdi bu tatavvu ibadetini fukara donunun lastiği gibi sündürürler de sündürürler. “Bidon kafalı (!)” ahalinin tatavvu ibadetinden anlayacağını sanmıyorum.
Yine mesleki formasyonum nüksetti, illa ki açıklık getirmeliyim bu konuya. Efendim; Tatavvu ibadetin öz Türkçesi: “Zalimin zulmü varsa, garibin Allahı var” demektir.
Anlayacağınız: “Cafer sıçtı bez getirin, cıvık sıçtı tez getirin…” Durumu yani.
-C. BİÇER-